UWAGA UCZNIOWIE KLAS IV – VI
Ogłaszamy szkolny konkurs na projekt ekslibrisu biblioteki.
Do końca października czekamy na Wasze prace z pomysłami na znak wyróżniający nasz księgozbiór.
Prace czarno-białe w formacie A4 proszę oddawać do nauczycieli plastyki.
KILKA INFORMACJI O DZIEJACH ZNAKU!
Może znajdziecie tutaj podpowiedź, wskazówkę, pomysł na pracę konkursową!
Exlibris (z łac. ex libris – z książek) – znak własnościowy danego egzemplarza książki najczęściej ozdobny, z imieniem i nazwiskiem właściciela księgozbioru, (lub np. stylizowanymi jego inicjałami) albo nazwą instytucji. Typowy ekslibris jest małą, zadrukowaną karteczką przyklejoną do wewnętrznej strony okładki książki. W prostszej formie może to być również pieczątka.
Posługiwanie się ekslibrisem jest uważane za wyraz wysokiego szacunku i dbałości o książki. Pośrednio ekslibris ma również motywować do podobnej dbałości osoby, którym dana książka jest wypożyczana oraz do terminowego jej zwrotu. Ekslibris ma również za zadanie zabezpieczanie księgi przed kradzieżą. Ekslibris artystycznie wykonany w szlachetnej technice graficznej, np. drzeworytu podnosi walory artystyczne książki, dając świadectwo bibliofilskiego stosunku do niej.
Skąd się wzięły exlibrisy?
Najstarsze oznaczenia własnościowe na książkach pojawiły się w Polsce na kartach rękopisów w drugiej połowie XIV wieku. Początkowo znak określał tylko właściciela rękopisu, ale jego nie zdobił i występował w dwóch rodzajach: jako krótki odręczny wpisy właściciela lub dłuższe zapiski, często uzupełniane wiadomością o miejscu sporządzenia lub nabycia rękopisu. Najstarszymi formami znaku własnościowego były herby właścicieli rękopisów umieszczane przeważnie na dolnym marginesie pierwszej karty tekstu. Ekslibris zaaklimatyzował się w tej postaci jeszcze przed wynalezieniem druku. Forma ta stała się zalążkiem późniejszego superekslibrisu (szczególna forma znaku własnościowego książki, stanowiąca część ozdobną oprawy) i ekslibrisu właściwego, w postaci ozdobnej kartki, a później pieczęci.